Moed leeft voor altijd.
Vandaag markeert het een jaar van een oorlog waarvan de Russische militaire en politieke leiders dachten dat ze binnen enkele dagen zouden winnen.
Maar moed vecht voor altijd, gesterkt door elke bom, elke black-out, elke kogel. Aangemoedigd door de verwoestende maar wanhopige en onsamenhangende pogingen van een zwaaiende vijand om iets te verpletteren dat niet kan worden vastgehouden. Gesterkt door de verhalen van doorzettingsvermogen en vastberadenheid die zichzelf uit het puin trekken. En de verhalen die dat niet doen.
Die moed is besmettelijk. Het infecteert zonder onderscheid iedereen die het aanraakt met een ongeneeslijke behoefte om de soevereiniteit van de mensheid te verdedigen, waar het ook wordt aangevallen, met wapens die geen leger kan hanteren en geen generaal kan bevelen.
En nu moet die moed verenigend zijn. Het vereist dat we erkennen dat dit niet de oorlog van iemand anders is, en terwijl de wereld het volgende hoofdstuk van deze verhalen begint te schrijven, stelt moed ons drie vragen.
Zult u achter Oekraïne staan?
Ga jij vechten voor de toekomst van vrijheid?
Ga je campagne voeren voor de mensheid?
Doe mee, en ook jouw moed kan eeuwig leven.
